Giorgos Seferis was born in Smyrna, Asia Minor, in 1900. He attended school in Smyrna and finished his studies at the Gymnasium in Athens. When his family moved to Paris in 1918, Seferis studied law at the University of Paris and became interested in literature. He returned to Athens in 1925 and was admitted to the Royal Greek Ministry of Foreign Affairs in the following year. This was the beginning of a long and successful diplomatic career, during which he held posts in England (1931-1934) and Albania (1936-1938). During the Second World War, Seferis accompanied the Free Greek Government in exile to Crete, Egypt, South Africa, and Italy, and returned to liberated Athens in 1944. He continued to serve in the Ministry of Foreign Affairs and held diplomatic posts in Ankara (1948-1950) and London (1951-1953). He was appointed minister to Lebanon, Syria, Jordan, and Iraq (1953-1956), and was Royal Greek Ambassador to the United Kingdom from 1957 to 1961, the last post before his retirement in Athens. Seferis received many honours and prizes, among them honorary doctoral degrees from the universities of Cambridge (1960), Oxford (1964), Salonika (1964), and Princeton (1965).
His wide travels provide the backdrop and colour for much of Seferis’s writing, which is filled with the themes of alienation, wandering, and death. Seferis’s early poetry consists of Strophe (Turning Point), 1931, a group of rhymed Lyrics strongly influenced by the Symbolists, and E Sterna (The Cistern), 1932, conveying an image of man’s most deeply felt being which lies hidden from, and ignored by, the everyday world. His mature poetry, in which one senses an awareness of the presence of the past and particularly of Greece’s great past as related to her present, begins with Mythistorema (Mythistorema), 1935, a series of twenty-four short poems which translate the Odyssean myths into modern idiom. In Tetradio Gymnasmaton (Book of Exercises), 1940, Emerologio Katastromatos (Logbook I), 1940, Emerologio Katastromatos B (Logbook II), 1944, Kihle (Thrush), 1947, and Emerologio Katastromatos C (Logbook III), 1955, Seferis is preoccupied with the themes he developed in Mythistorema, using Homer’s Odyssey as his symbolic source; however, in “The King of Asine” (in Logbook I), considered by many critics his finest poem, the source is a single reference in the Iliad to this all-but-forgotten king. The recent book of poetry, Tria Krypha Poiemata (Three Secret Poems), 1966, consists of twenty-eight short lyric pieces verging on the surrealistic.
He died during the dictatorship years, a government he dishonored just some months before his death. His funeral turned into one of the largest public demonstrations against the military junta.
- Giorgos Seferis’ speech at the Nobel Banquet (1963):
seferis-speech.html
Manolis (Emmanuel Aligizakis) was born in the small village Kolibari west of Chania on the Greek island of Crete in 1947. At a young age his family moved first to Thessaloniki and then to Athens where he was educated, achieving a Bachelor’s Degree in Political Sciences at the Panteion University of Athens. He served in the armed forces for two years, and emigrated to Vancouver in 1973, where he worked in several different jobs over the years. He attended Simon Fraser University for a year, taking English Literature in a non-degree program.
He has written three novels, a large number of collections of poetry, which are slowly appearing as published works. Various articles, poems and short stories in Greek as well as in English have appeared in various magazines and news papers in Canada, United States, Australia and Greece. After working as an iron worker, train labourer, taxi driver, and stock broker, he now lives in White Rock where he spends his time writing, gardening, and traveling. Towards the end of 2006 he founded Libros Libertad, an unorthodox and independent publishing company in Surrey, BC with the goal of publishing literary books.
The poems below from Giorgos Seferis – Collected Poems Translated by Manolis
For Nanos Panagiotopoulos
And yet we have to consider how to proceed.
To feel is not enough, nor to think, nor
to move
nor to risk your body in the ancient embrasure,
when the boiling oil and molten lead groove
the walls.
And yet we have to consider to what direction we go ahead
not the way our pain desires it and our hungry
children
and the chasm of our comrades’ call from
the opposite shore
not even the darkened light whispers it in the improvised
hospital,
the pharmaceutical shine on the young man operated
on at noon
but in some other way perhaps I mean to say that
the long river that emerges from the great lakes enclosed
deep in Africa
and at sometime it was god and then it turned into road and
benefactor and judge and delta
that is never the same as the wise old people taught
and yet it always remains the same body, the same bed and
the same Point,
the same orientation.
I don’t want anything else but to speak simply, let
this grace be granted to me.
Because even our song we’ve loaded with so much
music that slowly sinks
and our art we’ve decorated so much that its features
are eaten by the gold
and it is time that we say our few words because
tomorrow our soul sails away.
If pain is human, we are not human just
to suffer pain
that’s why I contemplate so much these days about
the great river
this image that goes forward between herbs and
verdure
and beasts that graze and drink and people who
sow and harvest
and even in great tombs and small plots
of the dead.
This current that leads its way and that is not at all
different from the blood of men
and from the eyes of men when they stare straight ahead
without any fear in their hearts
without the everyday shiver about the little things or
even the great ones
when they stare straight ahead like the wayfarer who is
used to find his way guided by the stars
not like us, the other day, looking at the enclosed orchard
of an sleepy Arabic house
behind the lattice, the fresh garden changed shape, growing
larger and smaller
changing as we looked at it; we changed the shape of
our desire and our hearts
at high noon, us the patient dough of a world
that pushes us away and kneads us,
caught in the ornamented nets of life that was right and
then it turned into dust and sank in the sand
leaving behind it only that indecipherable dizzying
sway of a tall palm tree.
ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ
Στον Νάνο Παναγιωτόπουλο
Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε.
Νά αισθάνεσαι δέ φτάνει μήτε νά σκέπτεσαι μήτε νά
κινείσαι
μήτε νά κινδυνεύει τό σώμα σου στήν παλιά πολεμίστρα,
όταν τό λάδι ζεματιστό καί τό λιωμένο μολύβι
αυλακώνουνε τά τειχιά.
Κι όμως πρέπει νά λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε,
όχι καθώς ο πόνος μας τό θέλει καί τά πεινασμένα
παιδιά μας
καί τό χάσμα τής πρόσκλησης τών συντρόφων από τόν
αντίπερα γιαλό,
μήτε καθώς τό ψυθιρίζει τό μελανιασμένο φώς στό
πρόχειρο νοσοκομείο,
το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στό προσκέφαλο τού
παλικαριού που χειρουργήθηκε τό μεσημέρι
αλλά μέ κάποιον άλλο τρόπό, μπορεί νά θέλω νά πώ
καθώς
τό μακρύ ποτάμι πού βγαίνει από τίς μεγάλες λίμνες τίς
κλειστές βαθιά στήν Αφρική
καί ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος καί
δωρητής καί δικαστής καί δέλτα
πού δέν είναι ποτές του τό ίδιο, κατά πού δίδασκαν οι
παλαιοί γραμματισμένοι,
κι ωστόσο μένει πάντα τό ίδιο σώμα, τό ίδιο στρώμα, και
τό ίδιο Σημείο,
ο ίδιος προσανατολισμός.
Δέ θέλω τίποτε άλλο παρά νά μιλήσω απλά, νά μου δοθεί
ετούτη η χάρη.
Γιατί καί τό τραγούδι τό φορτώσαμε μέ τόσες μουσικές
πού σιγά-σιγά βουλιάζει
καί τήν τέχνη μας τή στολίσαμε τόσο πολύ πού φαγώθηκε
από τά μαλάματα τό πρόσωπό της
κι είναι καιρός νά πούμε τά λιγοστά μας λόγια γιατί η
ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.
Άν είναι ανθρώπινος ο πόνος δέν είμαστε άνθρωποι μόνο
γιά νά πονούμε
γι’ αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τίς μέρες, τό
μεγάλο ποτάμι
αυτό τό νόημα πού προχωρεί ανάμεσα σέ βότανα καί σέ
χόρτα
καί ζωντανά πού βόσκουν καί ξεδιψούν κι ανθρώπους πού
σπέρνουν καί πού θερίζουν
καί σέ μεγάλους τάφους ακόμη καί μικρές κατοικίες τών
νεκρών.
Αυτό τό ρέμα πού τραβάει τό δρόμο του καί πού δέν είναι
τόσο διαφορετικό από τό αίμα τών ανθρώπων
κι από τά μάτια τών ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα
χωρίς τό φόβο μές στήν καρδιά τους,
χωρίς τήν καθημερινή τρεμούλα γιά τά μικροράματα ή
έστω καί γιά τά μεγάλα
όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα καθώς ο στρατοκόπος πού
συνήθισε ν’ αναμετρά τό δρόμο του μέ τ’ άστρα,
όχι όπως εμείς, τήν άλλη μέρα, κοιτάζοντας τό κλειστό
περιβόλι στό κοιμισμένο αράπικο σπίτι,
πίσω από τά καφασωτά, τό δροσερό περιβολάκι ν’ αλλάζει
σχήμα, νά μεγαλώνει καί νά μικραίνει,
αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, τό σχήμα τού
πόθου μας καί τής καρδιάς μας,
στή στάλα τού μεσημεριού, εμείς τό υπομονετικό ζυμάρι
ενός κόσμου πού μάς διώχνει καί πού μάς πλάθει,
πιασμένοι στά πλουμισμένα δίχτυα μιάς ζωής πού ήτανε
σωστή κι έγινε σκόνη καί βούλιαξε μέσα στήν άμμο
αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο τό απροσδιόριστο
λίκνισμα πού μάς ζάλισε μιάς αψηλής φοινικιάς.
Strophe
Moment sent by a hand
that I had so much loved
you reached me almost at dusk
like a black dove
The road shone before me
soft breath of sleep
at the end of a secret feast…
Moment grain of sand
that you alone kept
the tragic clepsydra whole
silent as though it had seen Hydra
in the heavenly orchard
Στροφή
Στιγμή, σταλμένη απο ένα χέρι
που είχα τόσο αγαπήσει
με πρόφταξες ίσια στη δύση
σα μαύρο περιστέρι
Ο δρόμος άσπριζε μπροστά μου,
απαλός αχνός ύπνου
στο γέρμα του μυστικού δείπνου
Στιγμή σπυρί της άμμου,
που κράτησες μονάχη σου όλη
την τραγική κλεψύδρα
βουβή, σα να είχε δει την Υδρα
στο ουράνιο περιβόλι
Denial
On the secluded seashore
white like a dove
we thirsted at noon
but the water brackish
On the golden sand
we wrote her name
when the sea breeze blew
the writing vanished
With what heart with what spirit
what desire and what passion
we led our life what a mistake
so we changed our life
Άρνηση
Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ όνομα της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή
Με τι καρδιά με τι πνοή
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή
Mythistorema
Si j’ai du ce n’est gueres
Que pour la terre et les pierres
~ Arthur Rimbaud
“If I have taste it is only
for the earth and the stones”
I
The angel
we had waited for him for three years concentrated
closely examining
the pines the seashore the stars
Joining the blade of the plough with the ship’s keel
we searched to discover once more the first sperm
that the old drama may recommence
We went back home broken hearted
with incapable limbs with mouths ravaged
by the taste of rust and salinity
When we woke we traveled to the north strangers
immersed into the mist by the perfect wings
of swans the wounded us
During winter nights the strong eastern wind
maddened us
in the summers we got lost in the agony of day
that couldn’t die
We brought back
these petroglyphs of a humble art
Μυθιστόρημα
Si j’ai du ce n’est gueres
Que pour la terre et les pierres
~Arthur Rimbaud
Α
Τον άγγελο
τον περιμέναμε προσηλωμένοι τρία χρόνια
κοιτάζοντας πολύ κοντά
τα πεύκα το γιαλό και τ άστρα.
Σμίγοντας την κόψη τ αλετριού η του καραβιού την καρένα
ψάχναμε να βρούμε πάλι το πρώτο σπέρμα
για να ξαναρχίσει το πανάρχαιο δράμα
Γυρίσαμε στα σπίτια μας τσακισμένοι
μ ανήμπορα μέλη με στόμα ρημαγμένο
από τη γέψη της σκουριάς και τής αρμύρας
Οταν ξυπνήσαμε ταξιδέψαμε κατά το βοριά, ξένοι
βυθισμένοι μέσα σε καταχνιές από τ άσπιλα φτερά των
κύκνων που μας πληγώναν
Τις χειμωνιάτικες νύχτες μάς τρέλαινε ο δυνατός αγέρας
της ανατολής
τα καλοκαίρια χανόμασταν μέσα στήν αγωνία τής μέρας
που δεν μπορούσε να ξεψυχίσει
Φέραμε πίσω
αυτά τ ανάγλυφα μιάς τέχνης ταπεινής
EPIPHANY, 1937
The flowering pelagos and the mountains in the waning
moon
the great rock near the cactus pear trees and the asphodels
the water pitcher that wouldn’t go dry at the end of the day
and the vacant bed near the cypresses and your
hair
golden, the stars of the Swan and that star,
Aldebaran
I got hold of my life, I got hold of my life traveling
among yellow trees in the slanting rain
in silent slopes loaded with beech-tree leaves
no fire on their peaks; it’s getting dark.
I got hold of my life; a line on your left hand
on your knee a scar, perhaps they still exist
on the sand of last summer, perhaps
they’re still there where the north wind blew, as I hear
the unfamiliar voice around the frozen lake.
The faces I see don’t ask questions, nor does the woman
stooping as she walks breastfeeding her b?by
I climb the mountains; bruised up ravines; the snow
covered
plain, up to the far end the snow-covered plain, they ask nothing
nor does the time enslaved in silent chapels, nor
do the hands outstretched to beg, nor
the roads
I got hold of my life whispering in the boundless
silence
I no longer know how to speak, nor how to think; whispers
like the cypress’ breath that night
like the human voice of the night sea on
pebbles
like the memory of your voice saying ‘happiness’.
I close my eyes searching for the secret encounter
of waters
under the ice, the smile of the sea, the closed
water wells
groping with my veins those veins
that escape me
there where the water lilies end and this man
who saunters as though blind on the snow of silence.
I got hold of my life, with him, searching for the water
that touches you
heavy drops on the green leaves, on your face
in the vacant garden, drops on the motionless cistern
dropping on a dead swan’s snow-white
wings
living trees and your eyes fixated.
This road has no end, doesn’t change, no matter
how hard you try
to recall your childhood years, the ones who left
those
who got lost in their sleep, the pelagic graves
no matter how hard you ask the bodies you loved to stoop
under the hardened branches of the plane trees there
where the sunray stood still naked
and a dog leaped and your heart shuddered
the road has no change; I got hold of my life.
The snow
and the frozen water in the horses’ hoof-marks.
ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ, 1937
Τ’ ανθισμένο πέλαγο καί τά βουνά στή χάση τού
φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στίς αραποσυκιές καί τ’ ασφοδίλια
τό σταμνί πού δέν ήθελε νά στερέψει στό τέλος τής μέρας
καί τό κλειστό κρεβάτι κοντά στά κυπαρίσια καί τά μαλ-
λιά σου
χρυσά, τ’ άστρα τού Κύκνου κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδε-
βαράν.
Κράτησα τή ζωή μου κράτησα τή ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στά κίτρινα δέντρα κατά τό πλάγιασμα τής βροχής
σέ σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες μέ τά φύλλα τής οξιάς,
καμιά φωτιά στήν κορυφή τους, βραδυάζει.
Κράτησα τή ζωή μου, στ’ αριστερό σου χέρι μιά γραμμή
μιά χαρακιά στό γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στήν άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
νά μένουν εκεί πού φύσηξε ο βοριάς καθώς ακούω
γύρω στήν παγωμένη λίμνη τήν ξένη φωνή.
Τά πρόσωπα πού βλέπω δέ ρωτούν μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας τό παιδί της.
Ανεβαίνω τά βουνά, μελανιασμένες λαγκαδιές, ο χιονι-
σμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δέ ρωτούν
μήτε ο καιρός κλειστός σέ βουβά ερμοκλήσια μήτε
τά χέρια πού απλώνουνται γιά νά γυρέψουν, κι οι
δρόμοι.
Κράτησα τή ζωή μου ψυθιριστά μέσα στήν απέραντη
σιωπή
δέν ξέρω πιά νά μιλήσω μήτε νά συλλογιστώ, ψίθυροι
σάν τήν ανάσα τού κυπαρισσιού τή νύχτα εκείνη
σάν τήν ανθρώπινη φωνή τής νυχτερινής θάλασσας στά
χαλίκια
σάν τήν άνάμνηση τής φωνής σου λέγοντας ‘ευτυχία’.
Κλείνω τά μάτια γυρεύοντας τό μυστικό συναπάντημα τών
νερών
κάτω απ’ τόν πάγο τό χαμογέλιο τής θάλασσας τά κλει-
στά πηγάδια
ψηλαφώντας μέ τίς δικές μου φλέβες εκείνες
πού μού ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τά νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στό χιόνι τής σιωπής.
Κράτησα τή ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας τό νερό πού
σ’ αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στά πράσινα φύλλα, στό πρόσωπό σου
μέσα στόν άδειο κήπο, στάλες στήν ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στά κάτασπρα φτε-
ρά του,
δέντρα ζωντανά κάι τά μάτια σου προσηλωμένα.
Ο δρόμος αυτός δέν τελειώνει δέν έχει αλλαγή, όσο
γυρεύεις
νά θυμηθείς τά παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν
εκείνους
πού χάθηκαν μέσασ τόν ύπνο τούς πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τά σώματα πού αγάπησες νά σκύψουν
κάτω από τάσκληρά κλωνάρια τών πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μιά αχτίδα τού ήλιου γυμνωμένη
καί σκίρτησε ένας σκύλος καί φτεροκόπησε η καρδιά σου,
ο δρόμος δέν έχει αλλαγή, κράτησα τή ζωή μου.
Τό χιόνι
καί τό νερό παγωμένο στά πατήματα τών αλόγων.
Translation of Giorgos Seferis’ poetry in this post: © Emmanuel Aligizakis
Published with the permission of Emmanuel Aligizakis